På synndag va eg i kjerkå. Det va Selma sin dåbsdag og eg hadde fått det ærefoddla oppdraget det e å vera fadder. Eg e vel ikkje det me kan kalla for tittgjengde i kjerkå. Eg synge salmer eg ikkje kan og bler siddanes når eg ska reisa meg og reise meg når eg ska ble siddanes -det e saligt forvirranes. Det viste seg at nettopp denne synndagen va litt spesielle i kjerkekalenderen, det va visst den dagen me sko få veda alt om dommedag. Bra timing!
Tankane mine raste tebage te ungdommens Yngres på bedehuset
, med svovelsiklanes predikantar som sko skremma oss inn på den rette veien -og den veien va så smale at betegnelsen sti bler som ein autostrada å rekna. Hjemveien va alltid smale og ukristeligt mørke, og eg va ikkje trygge før eg sto i lyset og varmen hjemma i gangen -i håndå låg ein smelta twist. Det va ikkje få kveldar eg låg vågen lenge itte eg hadde lagt meg for å få med addle i kveldsbønnå mi, for det tar tid når du aleina ska passa på at addle ska få evigt liv. Kan prøva kem så vil.
Det viste seg òg at nettopp denne gudstjenesten sko ble lange. Dette visste tydeligvis de tittgjengde, for de gjekk fram og fekk seg ein skvett saft og ein torre kjeks. Tror dette gjorde underverk, for ittepå blei salmesangen om muligt ennå høgare og organisten klemde te med et postludium som sjøl Kaizers kan misunna.
Kan vera at eg datt littegranna av der på slutten -for plutseligt ropte presten på ein Kyrre Elliasson. Eg vett'kje heilt, kan ikkje sei det med hundre prosent sikkerhet, men eg tror at det va han innleigte svenske baristaen som sko gjør klar kjerkekaffien for de tittgjengde.
Me dro hjem te Selma å di og koste oss med kaffi og syndigt goe sjokoladekaga.
Der vil nok ble både salmesang og ein å aen smelta twist i livets løp, Selma -men jammen ska me laga sjokoladekaga òg!
