Historien om Mågen Trond

Eg vil dela ein liden historie fra ein dag eg sko ta bussen hjem fra jobb.

Då traff eg nemligt ei kjekke dama som me va nabo av før -hu Olaug. Me satt'oss sjølsagt på siå av kverandre i bussen, det va lenge siden eg hadde snakkt med na Olaug, så me hadde rektigt så møje å snakka om.

Eg blei oppdaterte på tidligare naboars ve og vel og om livets gang på gamle tomter.
Plutseligt så ser hu på meg og seie:
"Du vett at an Trond komme te meg ennå?"
Eg må nok ha sett någe spørranes ud, for hu fortsatte:
"Ja for du huske den mågen som far din mada? Itte far din dø, har eg fortsatt å gje mågen mad, så nå kom'an te meg kver einaste dag og får sjeva."

"Håbe du ikkje har någe imot at eg kall'an for Trond altså -men eg syns det passte så godt, åsså tenke eg litt på far din kver dag då vett du" sa hu mens hu klappte meg lett på håndå.
Eg kjende at eg blei ganske rørte -eg hadde mesten glømt ud mågen hans pappa eg. Mågen som han pappa delte madpakken sin med onna byggingå av huset våres. Mågen som kretsa øve huset våres når han pappa va udi hagen og som fulgte itt'an når han sko ner te sjøen å se itte båden.
I løpet av ein ti års tid blei mågen tammare og mer og mer tillitsfoddle øvefor han pappa -og nå e det altså 17 år siden hu Olaug blei adoptivmor te mågen. Nå e det hennes terrasse han sidde på og hennes hånd han spise sjeva fra.
Ein gong ringde hu te Stavanger Museum for å hørra korr gamle måger kan ble. Det va ikkje så lett å få någe nøyaktigt svar på dette, men de visste at der i USA va registret måger som va 36 år.

Korr gammale han Trond e vett me altså ikkje sikkert -for alt eg vett feire han gjerna trettiårsdagen sin i disse dager.

Med så godt stell som han får av na Olaug e eg sikker på at han vil leva i mangen år ennå -og eg håbe inderligt at hu ein dag får oppfyllt ønske sitt om å få klapp'an forsiktigt øve fjørene.